martes, 16 de abril de 2019

Las ganas

Eres prepotente y borde y me sacas de quicio. 
Me mareas, me cabreas y me desespero. 
Te metes conmigo, me inquietas, me estresas. 
Me coges, me aprietas, me pones.
Me molestas, me miras, me vuelves loca.
Me tiras, me retienes, te muerdo.
Me cansas, me tocas, me excitas.
Me respiras, te aguantas, te deseo.
Te miro, te como.
Te ríes, me matas.

martes, 11 de octubre de 2011

I'm better off on my own.

Quiero ser una piedra, una piedra sin sentimientos. Una piedra fría, sin pensamientos. Una piedra en medio del camino de cualquier hombre, con la que se tropiece y luego intente evitar. Una puta piedra a la que nadie extrañe, para poder perderme en un río, en un bosque o en el patio de algún colegio, escondida entre tantas otras.

sábado, 3 de septiembre de 2011

Cavalcaràs la vida com un cavall de cartró

¿Quién decide lo que dura el tiempo? ¿Y si ahora voy yo y decido que un minuto no es un minuto sino un segundo y que un año no es un año sino un día? Jamás había dudado de el significado de el tiempo, un minuto dura sesenta segundos y un año 365 días-normalmente- y nadie duda de eso. Pues quiero cambiarlo, quiero que no haya tiempo, que el único tiempo que exista sea ahora. ¿Y si no hubiera mañana, o peor aún, y si no hubiera después? Que se jodan los planes de futuro. Te quiero a ti, ahora.


domingo, 26 de junio de 2011

Sota la lluna imaginava un món

Crec que és un cercle viciós, això...L'emoció del principi s'envà amb la tristesa del final, de la que et recuperes amb una altre alegria de principi. Suposo que no puc demanar més, sempre serà així, com una muntanya russa, amb baixades i pujades, unes més fortes, unes altres més fluixes. Però lo millor d'aquest trajecte són les persones que t'acompanyen. Les persones que et donen la mà i t'ajuden a pujar i les que t'abrassen per fer la caiguda menys dolorosa. I, puc dir, que estic orgullosa de tenir aquestes persones al meu costat, sempre.
 

jueves, 9 de junio de 2011

El verí és dolç

Te quiero. Lo sé, lo sabes y lo saben. Te quiero por encima de muchas cosas, diría de todo pero no quiero que suene como esas cosas que suelen decirse y más de la mitad de las veces no son ciertas. No quiero que pienses que te quiero como he querido a otros. No quiero que pienses que te quiero porque se tiene que querer a alguien por norma. No quiero que pienses que te quiero porque tu me quieres, porque te querría aunque no me quisieras. Somos lo que queremos y no lo que nos quiere. Tu no eres mi vida, mi existencia está formada por muchas otras cosas, pero tu haces que le pueda llamar VIDA a mi existencia. Haces que pueda sonreír por las mañanas y no lo haces queriendo. Por eso me gusta. Me gusta que por alguna casualidad sintamos lo mismo, pensemos lo mismo, queramos lo mismo. Me gusta la sinceridad. Así que voy a decirte que no eres en lo único que pienso durante el día, pero tu cara es la primera que pienso al despertar y tu sonrisa es lo ultimo que veo al acostarme. 

martes, 31 de mayo de 2011

Who says you can't be the best?


Et dic que em mataràs, i sembla nomès un dir, però és la pura veritat. Em mates lentament, em mates amb cada somriure, em mates i em dones vida alhora. És extrany, però no ho podria descriure millor. Cada vegada que et veig, el meu cor es para i desprès s'accelera, per desprès tornar-se a parar quan t'envàs. Cada vegada que m'abraçes és un dia més de vida però sento que em podria morir en aquell instant. Es que sóc fràgil, però al teu costat em sento indestructible. No saps el que em mata tenir la teva olor al llit, a les mans, als llabis, a la roba, al cabell i per tot arreu, i no tenir-te a tu. 
"Em moro i quan em parles torno a viure", em vas dir i no ho vaig entendre. "Perquè?" "Perque tu ets la meva vida". 
Sento que em podries matar quan rius o que moriré ofegada dins els teus braços, però nomès per aquests detalls que em maten dia a dia, val la pena viure.